از کمال ما چه می‌پرسی که چون آه حباب‌ 

در خود آتش می‌زنیم از بس اثر داریم ما

دهان‌گشودن حباب همان است و نابودی‌اش همان‌. پس می‌توان گفت‌، آه حباب‌، پیش از همه هستی خود آن را می‌سوزاند. البته استناد «آتش‌زدن‌» به «حباب‌» که در اصل آب است‌، نوعی متناقض‌نمایی هم در خود دارد.

هستی موهوم ما یک لب‌گشودن بیش نیست‌ 

چون حباب از خجلت اظهار خاموشیم ما

نوشته شده توسط : محسن رستمی فرد

نظرات دیگران [ نظر]